Al op de middelbare school wist ik dat ik anders was. Net als elke puber wilde ik niet anders zijn, maar het gevoel was sterker dan ik. Ik dacht vaak en diep na over de dingen om me heen, had er een eigen kijk op, voelde stemmingen en sferen aan. Nam spanningen en emoties van anderen over. Oneerlijkheid hield mij, met mijn groot gevoel voor rechtvaardigheid, vaak bezig. Hierdoor reageerde ik net even anders dan verwacht. Dit werd niet altijd begrepen of op prijs gesteld. Mijn ouders deden hun best om me te begeleiden, maar vooral voor mijn rationele moeder was dat niet altijd even makkelijk. Mijn vader begreep mij beter maar had door zijn wisselende diensten, niet altijd tijd voor me.
Ondanks dat ik veel vriendinnen om me heen had, herkende ik bij geen van hen mijn strijd. Ik voelde me eenzaam, begreep de wereld en de ander om me heen niet. Ik begreep mijzelf niet eens meer. En dat deed veel met me. Op school ging het, ondanks dat ik goed kan leren, niet meer zo goed. Ik haalde niet altijd die hele hoge cijfers die ik verwacht had. Docenten begrepen mij niet en ik was niet bij machte om te vertellen wat er nu met me aan de hand was, want ik wist het zelf niet eens. Hoe kon ik het hen, of mijn ouders, dan uitleggen?
Naarmate ik ouder werd en me er meer in kon verdiepen, leerde ik gaandeweg dat ik hooggevoelig ben. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Nu begreep ik mijn eigen houding ook beter. Ik had altijd een muurtje om me heen gebouwd, zodat mensen me niet op mijn gevoeligheid konden vangen. Ging mijn eigen weg en kwam over als een spontane meid, hield wel van een luchtig gesprek. Alles om maar niet te laten blijken hoe ik nu echt in elkaar zat. Dat bewaarde ik alleen voor intimi zoals mijn vriend bijvoorbeeld. Hooggevoeligheid was tenslotte amper bekend en ik had nooit echt geleerd om ermee om te gaan.
Nu ik zelf kinderen heb, wist ik dat ik het voor mijn kinderen anders wilde. Ik besloot om me meer in hooggevoeligheid te verdiepen, ging weer studeren, alles om mijn kinderen en hun omgeving zo goed mogelijk te kunnen begeleiden. Deze begeleiding wil ik nu doorgeven aan alle kinderen en hun ouders. Ook aan docenten, professionele begeleiders en (jong)volwassenen kan ik uit eigen ervaring over de lasten van hooggevoeligheid vertellen. Vanuit die lasten ben ik de kwaliteiten van hooggevoeligheid gaan herkennen en waarderen, en daar maak ik dankbaar gebruik van .
Ook voor jou kan hooggevoeligheid je kracht worden, en ik wil je daar graag bij begeleiden en ondersteunen, om je hooggevoeligheid vóór je te laten werken, in plaats van tegen je. Zodat ook jij van je hooggevoeligheid geen klacht, maar je kracht kan maken. Met de juiste begeleiding is dat ook voor jou mogelijk,en ben je weer in balans, één met je hooggevoeligheid. En weet je dan ziet de wereld er een stuk mooier uit!
(c) Ank Mourits